Tussen Ziekte en Zilveren Kruis: Olga’s Realiteit

Soms krijg je een bericht dat je echt niet leuk vindt. “Het is weer terug” is daar een van.

In april had ik voor Olga een haarstuk kunnen vinden die perfect bij haar kapsel paste. Het bedekte haar kale plek, veroorzaakt door bestraling en operatie, prachtig. De verzekering vergoedt 1 keer per jaar (van dag tot dag en niet per kalenderjaar) een haarwerk. De vergoeding vanuit de basis bedraagt 454,50. Helaas kun je daar niet volledig een haarwerk voor kopen, maar het is wel een fijne bijdrage.

Binnen een jaar kreeg ik een telefoontje van Olga. “Het is weer terug en dit keer is het echt menens!” Ik vond haar eerste uitkomst van alle onderzoeken al serieus, maar Olga is daar heel nuchter in. Voor haar is het nu menens, omdat ze weet dat ze eraan zal overlijden. Ze is niet bang voor de dood en praat er nuchter over. Voor haar is het al een normaal onderwerp, maar voor mij nog altijd niet. Ze is er zo open over dat ik haar kan vragen: “Ben je dan helemaal niet bang voor de dood?” Haar antwoord is simpelweg: nee.

Een paar maanden geleden was het al eens goed mis. Olga had zomaar kunnen overlijden en nooit meer terug kunnen komen. Maar ze heeft er niets van gemerkt. Als het was gebeurd, zou ze het nooit hebben geweten. Ze vindt het niet eng, je moet het gewoon laten gebeuren. Ze heeft alles gezegd wat ze wilde zeggen, alles goed geregeld. Ze weet hoe haar afscheid zal zijn en wat er met haar nalatenschap gebeurt. Voor haar is het goed.

Mijn uitdaging nu is om Zilveren Kruis ervan te overtuigen dat kanker zich niet aan een kalenderjaar houdt, maar zich manifesteert wanneer het misgaat. Bureaucratie is momenteel mijn grootste vijand. Er is geen beleid voor 2 keer kanker binnen een jaar.

‍